พระมงคลสิทธาจารย์ (สำรวย ปาสาทิโก)
Embedded Files
เดิมชื่อ สำรวย ศรฤทธิ์ เกิดเมื่อ พ.ศ.2464 เป็นบุตรคนที่ 6 ในจำนวนพี่น้องร่วมอุทรเดียวกัน 8 คน (ชาย 3 หญิง 5) ของคุณโยมบิดา ชื่อมี โยมมารดา ชื่อสินลา ศรฤทธิ์ (บรรพบุรุษของสกุลศรฤทธิ์นี้ เป็นเชื้อสายชาวกรุงศรีสัตนาคนหุต) ณ บ้านตะโก หมู่ที่ 2 ตำบลดอนหญ้านาง อำเภอภาชี จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
เดิมชื่อ สำรวย ศรฤทธิ์ เกิดเมื่อ พ.ศ.2464 เป็นบุตรคนที่ 6 ในจำนวนพี่น้องร่วมอุทรเดียวกัน 8 คน (ชาย 3 หญิง 5) ของคุณโยมบิดา ชื่อมี โยมมารดา ชื่อสินลา ศรฤทธิ์ (บรรพบุรุษของสกุลศรฤทธิ์นี้ เป็นเชื้อสายชาวกรุงศรีสัตนาคนหุต) ณ บ้านตะโก หมู่ที่ 2 ตำบลดอนหญ้านาง อำเภอภาชี จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
ด้านการศึกษาเมื่อท่านอายุได้ 12 ปี ได้เข้ารับการศึกษาเบื้องต้น ในโรงเรียนวัดตะโก เพราะเด็กๆ ในสมัยนั้นยังไม่มีโรงเรียนประถมศึกษาของทางราชการในละแวกพื้นที่ตำบลดอนหญ้านาง ต้องอาศัยพระสงฆ์เป็นครูสอนบนศาลาการเปรียญของวัด จนมีความรู้อ่านออกเขียนได้ มีความรู้เทียบได้ชั้นประถมปีที่ 4 ก็ออกจากโรงเรียน
He was originally named Samruay Sonrit and was born in 1921 (B.E. 2464). He was the sixth child out of eight siblings (three males and five females) born to his father, Mr. Mee, and his mother, Mrs. Sinla Sonrit. (The ancestors of the Sonrit family are descendants of the people of Krung Si Sattana Khanahut). He was born at Ban Tako, Village No. 2, Don Ya Nang Sub-district, Phachi District, Phra Nakhon Si Ayutthaya Province.
Regarding his education, when he was 12 years old, he received his initial schooling at Wat Tako School. At that time, children in the area of Don Ya Nang Sub-district did not have access to a government primary school. Thus, he relied on the monks to teach lessons on the Sala Kan Parian (multi-purpose hall) of the temple until he was able to read and write. Having achieved the equivalent knowledge of the fourth grade (Prathom 4), he left school.
เมื่อท่านอายุ 16 ปี ได้บรรพชาเป็นสามเณรที่วัดตะโก โดยมีพระสมุห์บุญช่วย เจ้าอาวาสเป็นพระอุปัชฌาย์ ในที่ครองเพศพรหมจรรย์ ท่านได้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนพระธรรมวินัยในด้านพระคันถธุระ (พระปริยัติธรรม) สามารถสอบได้นักธรรมชั้นตรี และเมื่อท่านอายุครบบวช ราวปี พ.ศ.2484 ก็อุปสมบท ณ พัทธสีมาวัดตะโก โดยมีพระครูสุนทรธรรมนิวิฐ (หลวงพ่อชื่น) เจ้าอาวาสวัดภาชี เจ้าคณะอำเภอภาชีเป็นพระอุปัชฌาย์ พระปลัดจ้อย เจ้าอาวาสวัดวิมลสุนทร เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และพระสมุห์บุญช่วย เจ้าอาวาสวัดตะโก (ในสมัยนั้น) เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับสมณะฉายาว่า ปาสาทิโก ครั้นอุปสมบทแล้ว อยู่จำพรรษาที่วัดตะโกเรื่อยมา ได้ศึกษาด้านคันถธุระพระปริยัติธรรมเพิ่มเติม จนสอบได้นักธรรมชั้นโทใน พ.ศ.2485 และสอบได้นักธรรมชั้นเอกใน พ.ศ.2487 หลังจากจบนักธรรมเอกแล้วจากนั้นท่านก็หันมาสนใจทางด้านวิปัสสนาธุระโดยมองเห็นประโยชน์ในด้านการปฏิบัติ เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ออกเดินทางไปฝากตัวเป็นศิษย์ศึกษาเรียนพระกรรมฐานกับครูบาอาจารย์เก่งๆ ในยุคนั้น
เมื่อท่านอายุ 16 ปี ได้บรรพชาเป็นสามเณรที่วัดตะโก โดยมีพระสมุห์บุญช่วย เจ้าอาวาสเป็นพระอุปัชฌาย์ ในที่ครองเพศพรหมจรรย์ ท่านได้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนพระธรรมวินัยในด้านพระคันถธุระ (พระปริยัติธรรม) สามารถสอบได้นักธรรมชั้นตรี และเมื่อท่านอายุครบบวช ราวปี พ.ศ.2484 ก็อุปสมบท ณ พัทธสีมาวัดตะโก โดยมีพระครูสุนทรธรรมนิวิฐ (หลวงพ่อชื่น) เจ้าอาวาสวัดภาชี เจ้าคณะอำเภอภาชีเป็นพระอุปัชฌาย์ พระปลัดจ้อย เจ้าอาวาสวัดวิมลสุนทร เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และพระสมุห์บุญช่วย เจ้าอาวาสวัดตะโก (ในสมัยนั้น) เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับสมณะฉายาว่า ปาสาทิโก ครั้นอุปสมบทแล้ว อยู่จำพรรษาที่วัดตะโกเรื่อยมา ได้ศึกษาด้านคันถธุระพระปริยัติธรรมเพิ่มเติม จนสอบได้นักธรรมชั้นโทใน พ.ศ.2485 และสอบได้นักธรรมชั้นเอกใน พ.ศ.2487 หลังจากจบนักธรรมเอกแล้วจากนั้นท่านก็หันมาสนใจทางด้านวิปัสสนาธุระโดยมองเห็นประโยชน์ในด้านการปฏิบัติ เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ออกเดินทางไปฝากตัวเป็นศิษย์ศึกษาเรียนพระกรรมฐานกับครูบาอาจารย์เก่งๆ ในยุคนั้น
When he was 16 years old, he was ordained as a novice (Samanera) at Wat Tako, with Phra Samu Boonchuay, the abbot, serving as his preceptor (Phra Uppatchaya). During his time in the monastic life, he diligently studied the Dhamma and Vinaya in the field of Pariyatti Dhamma (scriptural studies), successfully passing the Nak Tham Tri (Third Level of Dhamma Studies) examination.
When he reached the age for full ordination, around 1941 (B.E. 2484), he was fully ordained (Upasampada) at the Phra Bot (ordination hall) of Wat Tako. His preceptor was Phra Khru Sunthorn Thamma Niwit (Luang Por Chuen), the abbot of Wat Phachi and Ecclesiastical District Chief of Phachi. Phra Plad Joy, the abbot of Wat Wimon Sunthon, served as the Phra Kammavajacharn (reciting monk), and Phra Samu Boonchuay, the abbot of Wat Tako (at the time), served as the Phra Anusavanacharn (instructing monk). He was given the monastic title (Pali name) of Pāsādiko.
Following his ordination, he remained at Wat Tako for the Rains Retreats. He continued his studies in Pariyatti Dhamma (scriptural studies), passing the Nak Tham Tho (Second Level) examination in 1942 (B.E. 2485) and the Nak Tham Ek (First Level) examination in 1944 (B.E. 2487).
After completing his Nak Tham Ek, he turned his attention to Vipassanā Dhura (meditation practice), recognizing the benefits of practical application. Consequently, he embarked on a journey to become a disciple and study Kammaṭṭhāna (meditation) with revered masters of that era.
หลวงพ่อรวย วัดตะโก ท่านเป็นผู้ไฝ่ในการศึกษา และมีความขยันมั่นเพียร จึงสามารถสำเร็จในสรรพศาสตร์ทั้งหลายเหล่านั้นและนำมาช่วยเหลือสงเคราะห์ศรัทธาญาติโยมผู้ได้รับความเดือดร้อนด้วยความเมตตา จึงเป็นที่รัก เคารพ และศรัทธาของสานุศิษย์ยิ่ง ด้านการพัฒนาและการพระศาสนา ท่านเป็นผู้เอาใจใส่ในกิจแห่งสงฆ์ จนพระอารามรุ่งเรืองดังปรากฏให้เห็นในปัจจุบัน ด้วยคุณูประการต่างๆดังกล่าว จึงได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าฯพระราชทานสมณศักดิ์ เป็นพระครูชั้นสัญญาบัตร ที่ราชทินนาม พระครูสุนทรธรรมนิวิฐ
หลวงพ่อรวย วัดตะโก ท่านเป็นผู้ไฝ่ในการศึกษา และมีความขยันมั่นเพียร จึงสามารถสำเร็จในสรรพศาสตร์ทั้งหลายเหล่านั้นและนำมาช่วยเหลือสงเคราะห์ศรัทธาญาติโยมผู้ได้รับความเดือดร้อนด้วยความเมตตา จึงเป็นที่รัก เคารพ และศรัทธาของสานุศิษย์ยิ่ง ด้านการพัฒนาและการพระศาสนา ท่านเป็นผู้เอาใจใส่ในกิจแห่งสงฆ์ จนพระอารามรุ่งเรืองดังปรากฏให้เห็นในปัจจุบัน ด้วยคุณูประการต่างๆดังกล่าว จึงได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าฯพระราชทานสมณศักดิ์ เป็นพระครูชั้นสัญญาบัตร ที่ราชทินนาม พระครูสุนทรธรรมนิวิฐ
หลวงพ่อรวย ได้มรณภาพลงอย่างสงบในวันที่ 19 ก.ค. พ.ศ.2560 ที่โรงพยาบาลวิชัยยุทธ สิริอายุรวม 95 ปี 76 พรรษา และหลังจากสังขารหลวงพ่อมรณภาพมา 100 วัน สังขารหลวงพ่อไม่เน่าไม่เปื่อยจึงทำให้คณะสงฆ์ และศิษยานุศิษย์ พร้อมใจกันเชิญสรีระสังขารของหลวงพ่อรวยบรรจุใส่โลงแก้วเพื่อให้ศิษยานุศิษย์ และพุทธศาสนิกชนได้กราบสักการะ ณ พระมหาธาตุเจดีย์ปาสาทิโก วัดตะโกต่อไป ทำให้เหล่าศิษยานุศิษย์เชื่อว่า การที่หลวงพ่อรวยสรีระสังขารไม่เน่าไม่เปื่อยมาจากการเป็นพระปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ และเป็นสายกรรมฐานที่ปฏิบัติมาอย่างยาวนาน จนกระทั่งได้รับการยกย่องว่า เป็นพระกรรมฐานและเป็นพระเกจิชื่อดังรูปหนึ่งของประเทศ
Luang Por Ruay of Wat Tako was a dedicated student and possessed great diligence and perseverance. He was therefore able to master those various branches of knowledge and utilize them to mercifully assist and provide relief to the faithful laypeople who were suffering. Consequently, he was deeply loved, respected, and revered by his disciples.
In terms of temple development and advancing the Buddhist faith, he meticulously attended to the duties of the Sangha (monastic community), leading to the temple's flourishing state, as is evident today. Due to these various contributions, he received the great royal grace of His Majesty the King, who graciously conferred upon him the ecclesiastical title (Somana Sak) of Phra Khru Sunthon Thamma Niwit (a Contracted-Rank Phra Khru).
Luang Por Ruay peacefully passed away on July 19, 2017 (B.E. 2560), at Vichaiyut Hospital, having reached the venerable age of 95 and served 76 Rains Retreats (Phansa). After 100 days had passed since the revered monk's passing, his body did not decay or decompose. Thus, the Sangha and his disciples unanimously agreed to place Luang Por Ruay's remains in a glass coffin for the veneration of disciples and Buddhists at Phra Mahathat Chedi Pāsādiko at Wat Tako.
This preservation of his physical form reinforced the belief among his disciples that it resulted from his truly excellent and righteous conduct (patibat di, patibat chob) and his long and dedicated practice in the Kammaṭṭhāna (meditation) tradition. He has since been highly regarded as a prominent meditation master and a famous 'Gaeji Ajarn' (master monk) of the country.
ในส่วนวัตถุมงคล ท่านเริ่มสร้างมาก่อน ปีพ.ศ.2512 ซึ่งถือเป็นวัตถุมงคลยุคต้นของท่าน และนับแต่ปีพ.ศ.2513 เป็นต้นมา วัตถุมงคลของท่านมีการจัดสร้างหลายครั้ง หลายวาระ และหลายรุ่น ปัจจุบันได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในหลายๆรุ่น มีค่านิยมสูง ด้วยปรากฏประสบการณ์มาแล้วกับผู้อาราธนาติดตัว
ในส่วนวัตถุมงคล ท่านเริ่มสร้างมาก่อน ปีพ.ศ.2512 ซึ่งถือเป็นวัตถุมงคลยุคต้นของท่าน และนับแต่ปีพ.ศ.2513 เป็นต้นมา วัตถุมงคลของท่านมีการจัดสร้างหลายครั้ง หลายวาระ และหลายรุ่น ปัจจุบันได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในหลายๆรุ่น มีค่านิยมสูง ด้วยปรากฏประสบการณ์มาแล้วกับผู้อาราธนาติดตัว
หลวงพ่อรวย แห่งวัดตะโก ถือได้ว่าเป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงอีกองค์หนึ่งในพื้นที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เป็นที่นับถือของผู้คนในพื้นที่ภาคกลาง และพื้นที่ทั่วประเทศไทยที่เคารพศรัทธาเป็นอย่างมาก เพราะท่านถือได้ว่าเป็นพระเกจิอาจารย์ที่เปี่ยมด้วยเมตตาธรรมสูง มีความเป็นอยู่สมถะ รวมทั้งศีลลาวัตรปฏิบัติอันงดงาม ควรแก่การศรัทธาและเคารพอย่างยิ่ง
Regarding his sacred objects (amulets), he began creating them before 1969 (B.E. 2512), which are considered his early-era amulets. Since 1970 (B.E. 2513), his sacred objects have been created on numerous occasions, including various events and different editions (Roon). Currently, many of these editions are highly popular and command high prices due to the reported miraculous experiences of those who wear them.
Luang Por Ruay of Wat Tako is considered a renowned Gaeji Ajarn (master monk) in Phra Nakhon Si Ayutthaya Province. He is highly revered by people in the Central Region and across Thailand who have great faith in him, as he is regarded as a master monk of profound compassion and humble living, whose beautiful conduct and morality are truly worthy of faith and respect.
Page updated
Google Sites
Report abuse